Heyecan verici güzel bir denetimin ardından ...

Bu yazının içeriği aslında sosyal medya olacaktı. Biraz bu mecrayı inceleyecek, biraz değişen insan davranışları hakkında yazacaktım. Hemen sonrasında da  sosyal medyanın eşimin hayatındaki yeri hakkında eleştirel düşüncelerimi sıralayacaktım. İnanın sevgi dolu kelimeleri birbiri ardına sıralayacaktım. Evde yüzüne karşı söylemediğim ve içimde biriktirdiğim yığınla sözcük bir su olup akıp çıkacaktı içimden. Ne zamandır artık bu konuyu bir yazayım da deşarj olayım diyordum. Ama olmadı,  yazamadım. Bambaşka bir gelişme oldu hayatımda. Bu konunun bir anda önemini yitirmesine neden olan bir gelişme: Bugün oğlum ilk defa çalıştığım ofise geldi.

Her bebek kısmeti ile gelir derler. Ben bu söze inanırım, aslında inanmayı tercih ederim. Eşim hamileyken halen çalışmakta olduğum firmadan iş teklifi almıştım. Bir önceki işime göre çok daha iyi şartlarda. Halen büyük bir mutluluk içerisinde çalışıyorum. Tamam zaman zaman tabii ki her işte yaşanabilecek sıkıntılar olabiliyor ama bu işe keyifle geliyorum. Bir önceki çalıştığım firma ne kadar işkence ise bu işim de o kadar mutluyum. Şimdi gel de bu söze inanma. Hep oğlumun sayesinde bu işte olduğuma inanmışımdır. Şimdi işte oğlum aracılık ettiği, belki de gerekli tüm görüşmeleri yapıp işin benim kısmetim olmasını sağladığı işe ziyarete gelecekti.

Her şey bir kaç hafta önce oğlumun bana “Baba, ben annemin iş yerine gittim ama senin işine gitmedim. Oraya da gitmeliyim” demesi ile başladı. Tabii oğlum, bence de gelmelisin. “Annen ile konuş ve sana ve ona ne zaman uygun ise birlikte mutlaka gelin. Öğlene doğru gelin, sonra da hep beraber yemekçiye gideriz “dedim. Yemekçi oğlumun terminolojisinde restorana karşılık gelmekte. Sonra konu unutuldu gitti. Geçenlerde oğlum konuyu tekrar gündeme getirdi ve hem annesine ve hem de bana isteğini yineledi ve biz de hemencecik söz konusu ziyareti programladık.

Sabah işe gelmeden evde oldukça rahattım fakat işe gelmemle içimi bir heyecan dalgası kaplamaya başladı. Oğlum beni ziyarete gelecekti. Her şeyin çok güzel olması gerekiyordu. Birden nedenini bilmeden dahası anlamadan kendimi ve ofisimi beğendirme arzusu içerisinde olduğumu fark ettim. Gelir gelmez penceremi açtım. Yağmur sonrası amber gibi mis kokan havanın odama dolmasını sağladım. Sonrasında klimayı çalıştırıp odayı güzelce bir soğuttum. Gereksiz kağıtları, evrakları çöpe atmak, yerleştirmek, dosyalamak için bundan daha gerekli bir zaman olamazdı. Masam bu sayede büyüdükçe büyüdü. Duvara asılı olan büyük whitebord’u bir güzel sildim. Odamın içindeki muhtemelen oğlumun en beğeneceği şey temiz olmalıydı.  Önüme gelene oğlumun geleceğinden bahsettim. Bizim patron dahil herkes gelişi için hazırdı.

Saat 11 gibi önce güvenlik görevlisinin yüzünü gördüm. Gülümseyerek bana bakıyordu. O an anladım ki eşim ve oğluma eşlik ediyordu. Normal şartlarda kim gelirse gelsin müsait olup olmadığımı soran adam bu sefer buna gerek bile duymamıştı. Muhteşem bir inisiyatifi ele alma durumu. Hiçbir şey ailemden daha önemli değildir. Demek ki bunu güvenlik görevlisine bile belli edebilmiştim. Güvenlik görevlisinin gülümseyişini görmemden yalnızca yarım saniye kadar sonra oğlum şirin, yakışıklı ve gülümseyen yüzünü gördüm. >Polo yaka bir t-shirt ve altına bir bermuda giymişti. Ne zamandır hem seçiyor ve hem de bizzat giyiyor giysilerini. Yine muhteşem bir seçim olmuştu. Ayakkabıları ise farklı farklı iki tekti. Fotoğrafta gördüğünüz ayakkabının hem yeşil siyahını ve hem de grisini aldırmıştı. Biz de zaten aynısı, ayakların sürekli ve hızlı büyümekte boş ver almayalım dememiş, aynı numaradan 2 farklı renkten ayakkabıyı alıvermiştik. İyi ki de öyle yapmışız. Zaman zaman yalnız yeşil siyahı, zaman zaman griyi ve zaman zaman da ikisinden de bir tanesini giyer olmuştu. Daha bu yaştan kendi tarzını ortaya koyan oğlumun en büyük destekçisiyim. 

Beni görünce yüzünün aydınlanmasını görmenin mutluluğu gerçekten de tarif edilemez. Bir eliyle annesinin elini tutmuş diğer elini bana el sallamak için kaldırmıştı. Sanki günlerdir ayrıymışız gibi sarıldık, kucaklaştık. Ben yine onu öpücüklere boğdum. Odama girdi ve etrafı incelemeye başladı. Denetim için gelen ve burnundan kıl aldırtmayan müfettişler gibiydi. Dikkatlice her bir yere inceledi ve tahmin ettiğim üzere whiteboard’u görüp, “ İşte! burada benim sevebileceğim bir şey varmış” dedi. Hemen sonrasında da üzerine resimler yapmaya başladı. Muhteşem heyecanlı ve sevinçliydim. Oğlum çalıştığım odada resimler yapıyordu. Eşim ise yandaki toplantı odasına geçmiş, telefon görüşmelerini yapıyordu. Sanki firma onun çalıştığı firma ve toplantı odası sürekli toplantılar yaptığı odaydı. Bu kadar rahatlık, ortama bu kadar kolay uyum ancak takdir edilebilir.

Babası olduğum için gurur duyduğum oğlumu önüme gelenle tanıştırdım. Bir süre sonra ortama alıştı ve yer gök onun sesi olmaya başladı. Bu artık öğle yemeğine gitme zamanı demekti. Sonrasındaki öğle yemeği ve yemeğin sonundaki içilen kahveler sonrasında oğlum ve eşimle vedalaşıp işime geri döndüm. Güzel hem de çok güzel bir gün olmuştu. 

Böylesi daha nice güzel günlere ...