Anı kesemiz için güzel ve yazısız anılar aranmakta 2

Geçen yazımdaki belki de gereksiz uzun girişten sonra, hiç zaman kaybetmeden, direk olarak konuya gireceğim. Eşim çalışmamaya devam ediyor. Evet bu kadar süre geçmesine rağmen bırakın çalışmasını, ya da iş aramasını konu hakkında düşünmüyor bile. Bir elimde cımbız, bir elimde ayna, umurumda mı dünya tadında bir tutum sergiliyor. Hayatından çok şükür ki oldukça memnun. Alışveriş mekanlarını mesken tutmuş, geziyor da geziyor. Ben ise çok doğaldır ki tüm gücümle çalışmaya devam ediyorum: Hem işte ve hem de evde.

Son çalışma haftamız ne yalan söyleyeyim oldukça güzeldi. Yoğun kar yağışı nedeniyle her gün saat 3’lerde paydos ettik. Arabayı almaya cesaret edemediğimden her gün ya birisi acıyarak beni eve bıraktı ya da otobüsle eve döndüm. Cuma günü ise ne kar yağışı vardı, ne de erken paydos. Firmamız acımasız bir tutum içinde birden tam gün mesaiye geçiş yaptı. Ruh sağlığımız ve motivasyonumuz için alıştıra alıştıra bir kaç hafta içerisinde tüm gün çalışmaya dönmek varken, birden tam güne geçiş yaptılar. Bütün bir gün, hava kararana kadar çalışmak zorunda kaldık. Her şeye rağmen yoğun ve yorucu olmayan bir çalışma haftasının ardından, herkesin kolay kolay bırakın her haftasına,  bir haftasına bile kolay dayanamayacağı yoğunluktaki bir hafta sonunu merhaba dedim.

Biz de hafta sonu çok farklıdır. Çok ama çok özeldir. Tüm bu özellikler dünyasında en yoğun ve ağırlıklı olarak öne çıkan his yorgunluktur. Yoğun fiziksel tempo o kadar yakıcı seviyelerdedir ki ilerleyen zamanlarda artık vücudumuzu dahi hissetmez oluruz. Vakumlanmış ve artık bitmeye yüz tutmuş enerjilerimizle bir alışveriş merkezinden, bir alışveriş merkezine, bir parktan diğer bir yeşillik alana kendimizi sürükler dururuz. Yanımızdan geçenlerin yüzüne bile bakmak içimizden gelmez.  Sabahın kör karanlığından, akşamın geç saatlerine kadar yaşayan bir ölü gibi hisseder dururuz kendimizi. Yaşadığımızı gösteren tek emare ise geç yenen akşam yemeğinin çok zor ve tatsız bir şekilde sindirilme çabalarıdır.

Hafta sonlarında diğer bir ağırlıklı olarak öne çıkan his ise artık yanmaya başlayan gözlerimizden akan sürekli ve acı veren uyku halidir. İlk dönemlerde oğlumun geç yatıp, erken uyanması ve arada da sürekli uyanması nedeniyle böyle olmaktaydı. Son dönemlerde ise durum biraz farklı. Oğlum Allah için güzel güzel uyuyup babasının dinlenmesi için gerekli zamanı fazlasıyla tanıyor ama bu kez de eşim buna izin vermiyor.

Her akşam yeni bir oyun, yeni bir söylem, yeni bir deneyim. Bazen “artık oğlumuz da uyuyor ama bak yine erken yatıyorsun” söylenişleri, bazen “gel bu akşam canasta ya da bezik oynayalım” diye tutturmaları, hatta masayı bile bir anda hazır etmeleri, bazen de masum ve hatta davetkar bir ses tonuyla “bu akşam şöyle güzel bir filme ne dersin” baştan çıkarmaları. Tüm gün keyif yaparak, yorulmadığından benzer enerjinin bende de olduğunu düşünüyor. Oysaki zavallı ben akşamın bu saatlerine bile zor ulaşıyorum.

En tehlikeli teklifler ise Cuma akşamı yapılanlar zira hafta sonlarında bakıcı ablamız yok ve oğlumuz ile ilgili iş bölümünde fiziksel çaba gerektiren bölümler her daim benim sorumluluğumda.  Bu adaletsiz iş bölümünün doğal bir sonucu olarak Cuma akşamları böylesi teklifler sonrasında hep kavga çıkarırım. Ani çıkardığım akıl ve zeka ürünü kavgalarımla genelde kaçmayı başarıp yatabiliyorum. Sabah ise hiçbir şey olmamış gibi hayatıma devam etmeye çalışıyorum. Tabii bazen bu akıl dolu kaçışlar yaşanmayabiliyor. İşte böylesi durumlarda vücudum acil kafein girişini emretmeye başlar. Bu takviyeyi hemen yapmazsam ya uyuyakalırım ya da gözlerimi sabit olarak bir yere dikip, aval aval bakmaya başlarım. Bönlük durumuna geçiş o kadar çabuk ve bir o kadar sinsice olur ki önlem almaya bile zaman bulamayabilirim çoğu zaman.

Uyanır uyanmaz yapılması gerekli olan belki tek şey değil ama ilk şey mutlak surette  yüzümü yıkıyorum bahanesinin ardına sığınıp sessizce mutfağa yönelmek ve koyu bir kahveyi hemencecik içmektir.  Bu yalnızca size ait olan zaman çoğu zaman bölünecektir. Oğlunuz ve/veya eşiniz tarafından evde aranıp, çağrılabilirsiniz. Sizi bu işlemden mahrum etmek isteyecek dahili girişimler illaki olacaktır. Uygulanması gereken tek ve yegane hatta en akıllıca strateji duymamaktır. Geçici sağırlık bu işte olmazsa olmaz durumdur. Siz siz olun, duymayın. Kahvenizi için, yüzünüzü yıkayın öyle günlük işlerinize başlayın. Ben öyle yapıyorum, en azından yapmaya çalışıyorum.

Pazartesi sabahı güneş her zamankinden bir başka doğar. Bakıcı ablanın gelişi ile birlikte her şey düzelmeye başlar. İşe adım attığım andan itibaren ise hafiflemeye başlarım. Üzerime yüklenen tonlarca yük artık alınmış gibidir.  Bir kaç saat öncesinin tüm gerginliği ve huzursuzluğu, hissedilen yorgunluğa rağmen daha normale yakın bir hale gelmiştir. Tam iyileşme için belki Salı gününe ulaşmak gerekebilir ama yavaş yavaş iyileşmeye başladığımı yine de hissederim. Bir hafta sonunu daha başarılı bir şekilde geçirmiş olmanın o dayanılmaz gururunu yudumladığım kahve ile Pazartesi gününün ilk saatlerini geçirmeye başlarım.Tabii hafta sonuna merhaba dediğim saatlerde daha Pazartesi kahvesine çok ama çok vardı, aradaki bu dönemde içilecek daha yığınla kahve olduğu gibi.

Siz bakmayın şikayet edip durduğuma, hem hafta içlerinde işte, trafikte, toplantılarda ve hem de hafta sonlarında evin içerisindeki yoğun işlerde, tüm bu zorluklara katlanabilmemi sağlayan tek şey oğlum ve eşimle geçirdiğim zamanın sağladığı büyük keyif ve mutluluktur. Hayatta zaten bu mutluluğu ve keyfiyeti sağlayabilecek başka ne olabilir ki!

Beni rahatlatan ne içtiğim kahvelerdir,  ne boşalttığım içki kadehleri, ne farklı çiçeklerden oluşmuş sakinleştirici bitki çayları, ne de mis gibi kokan rahatlatıcı mumlar. Yorgunluğumu hissetmememi sağlayan, her bir anımda zinde ve enerjik yalancı hissi duymama olanak veren ve beni mutlu ve huzurlu kılan yegane şey,eşimin ve oğlumun varlıklarıdır, eve varışımda onları bulmamdır, eşimin sarılması, oğlumun öpmesidir.

Aynı örneği ve aynı reklamı bir kere daha vermiştim ama bence bir kere daha hatırlanmayı hakkediyorlar: Bir zamanlar Anadolu Hayat Sigortanın bir reklamı vardı. Erik Satie'nin Gymnopédie no.1 eşliğinde söylenen sloganı birçok kişi gibi benim de hala aklımdadır:  Evdeki huzur, mutluluk budur.

Sözüm ona geçirdiğimiz hafta sonunu anlatacaktım. Biliyorum hala anlatmaya başlamış değilim. Zaten işin güzel yanı da bu, anlatacak çok da fazla bir şey yok. Cuma günü, Yalancı Dünya günüdür bizim evde. Son zamanlardaki en büyük Cuma mutluluğumuz yeni başlayan bu dizidir.

Eve varışım sonrasında oğlumla oynamaya ve eşimin jargonu ile kaliteli zaman geçirmeye başladım. Bir süredir öğle uykularını anaokulu saat 15:30’a kadar devam ettiği için artık hayatımızdan ve hayatından çıkardığımızdan, saat 19:30 gibi süngüsü düşmeye başlar. Nasıl da tatlılaşır zaten her daim tatlı olan oğlum anlatamam. Onun uyku düzeyindeki artış ile benim onu öpüp sarılma isteğim hep doğru orantılı olmakta. Laura’nın Yıldızı, Kahverengi Ayıcık ve Çufçuflar Diyarı dizilerini izledikten sonra, bir süre sahip olduğumuz erkek hormonları nedeniyle top oynamak zorunda hissettik kendimizi. Sonrasında biraz puzzle ve biraz da lego derken yatma zamanı gelmiş de geçmiş oldu.

İyi geceler dileklerimiz sonrasında beraber yatmaya gittik.Son zamanlarda masala bile gerek kalmıyor ki genelde en az 2 tane anlatmak durumunda kalırdım. Biraz ondan biraz bundan konuşuyoruz sonrasında zaten uyuyakalıyor. Yine öyle oldu. Genelde ilk uykuya dalmam oğlumu uyuturken gerçekleşir ve eşim tarafından haince uyandırılırım sonrasında. Onun uyandırması ve benim de uyanmam gerekir zira bir eş olarak görevlerimi yapmam gerekir: Onu dinlemek. Aslında biliyorum bana uyumamam için yaptığı tüm teklifler ben uyurken onun konuşamayacak olmasından kaynaklanmakta. Biricik eşi olarak gerekirse yarı kapalı gözlerle onu dinleme (ya da dinliyormuş gibi yapma) benim gecenin bu saatlerinde üstlenmem gereken görevlerin başında gelmektedir.

Konuşması için bu arada zannetmeyin ki herhangi bir olaya ihtiyaç duysun, her konuda, her zaman konuşabilir. Hem de ne konuşma, susmamasına. Belki de bu nedenle ben az konuşan bir adam oldum çıktım ya da belki de birbirimizi bu sayede tamamlıyoruz. Gerçekleşebilecek senaryolardan en kötüsü ben uyudum diye beni suçlamasıdır. Sakat bir durumdur zira bu nedenle insan suçlanabiliyorsa geride, arkalarda belki de çok arkalarda yatan başka bir şey var demektir. Bir yandan dayanılmaz uyku durumu ve bir yandan da eğer uyursam çıkacak olan kavga. Bu tatlı stres aynı donma anında ki tatlı uyku gibidir. Uyku tüm strese rağmen o kadar tatlı gelir ki kaçamazsınız. Evdeki huzur, mutluluk budur.

Bu kez beni uyandırmasına gerek kalmadı. Hızlı bir şekilde görevlerimin başına yani mutfağıma döndüm. Yemek yapımına yardıma ve masayı kurmaya başladım. Mutfağımda eşim bile olsa başka birinin varlığına katlanamam. :-)

Eşim de bu arada başkaları tarafından hazırlanmış olan yemekleri ısıtmaya başladı ve sanki kendi yapmış bir edayla masayı kurmaya beni davet etti. Bu davet lafı size olan saygımdan yoksa alenen emretti, buyurdu, çemkirdi. Tabii doğal olarak kolay kabul gördü. İtiraz edecek ve sonrasında belki de Yalan Dünya’yı yarım yamalak seyretmeme neden olacak bir tartışmayı göze alamazdım, almadım da. Kendimi takdir edişim böylesi anlarda göstermiş olduğum cesaret ve kıvrak zekadan gelir.

Masa alışık olduğu üzere yine çok kolay kuruldu çünkü bizde önünüze çıkan yemek, hep rejim yapmayı çağrıştıracak miktar ve basitliktedir. Sırf bu nedenle sormaya gerek bile görmeden eve gelirken bir kaç çeşit meze alırım. Benim can simitlerim gibidirler.

Tüm bir haftanın yorgunluğu, yemekle birlikte içilen bir kadeh sonrasında ziyadesiyle hissedilir ama dinlenmek için hala toplanması gerekli bir masa ve yerleştirilmesi gerekli bir bulaşık makinası vardır. Çoğu kere kadehte kalan şarabı mutfakta iş yaparken bitiririm. Özenle olmasa da hızlı bir şekilde yapılan bu işlerden sonra kahve yapması için eşimin gözlerine taaa içine bakarım. Genelde işi düşmediği zamanlarda beni görmediğinden , talebimi bir de sesli tekrarlarım. Aslında gören, duyan da bir füzyon deneyi için talepte bulunduğumu ya da köz üstünde ağır ağır Türk kahvesi yapması için ricada bulunduğumu sanır. Alt tarafı yaptığı kapsülü makinanın içine yerleştirip düğmeye basmaktır. Kahveyi verirken yüzünde Nobel Ödülü kazanmış bir ifade olur her defasında. Genelde tebrik eder, böylesi nice kahve yapım dileklerinde bulunurum. Uzatmak istemiyorum tüm bunlar Cuma günü de aynen tekrarlandı.

Beyaz Show’u seyredelim mi teklifine kibarca hayır demiş ve odama doğru yönelmiştim ki peki ya scrabble teklifini duydum. Peki ya scrabble?!!! Bu oyunu sevmediğimi hala nasıl anlamaz? Sıralamamda her zaman son seçim olan bu teklifi değerlendirmeye bile almadım ve beni bekleyen uykular aleminin yolunu tuttum.

Cuma akşamı nispeten erken saatte sona erdi. İyi bir uyku çekip yarına hazırlanmalıydım. En güzel ama en zor zamanlar her zaman hafta sonları olmuştur ve ertesi gün uzun hem de çok çoookkk uzun bir Cumartesi günüydü. Başarabilirdik. Başarmayı istedik, inandık ve hayalini kurduk.