Nerede kalmıştık? Heh tamam şimdi hatırladım: Gösteriş
uğruna tüm bir hayatımı etkileyen en büyük pişmanlığımı anlatıyordum. Sözü çok
uzatmaya gerek yok aslında. Kıyıdan denize balıklama atlama aptallığını
gösteren herkesin başına gelebilecek bir durumu yaşadım: Çakıldım. Gereksizdi, aptalcaydı, yapılmamalıydı ama oldu bir kere.
Boynumun kırılmaması ve ölmemem yalnızca daha yaşayacak günlerimin olmasından
sebepti. Ucuz hem de çok ucuz kurtulmuştum. Farkında olmadan intihar etmiş ama
başarılı olamamıştım. Boynum kırılmadı ama omuzum yerinden çıktı. Ben ömrü
hayatımda böylesi bir acı hiç ama hiç duymamıştım. Sen misin bu aptallığı yapan, iyi olmuş sana bile diyemedim bu acı
karşısında.
Acı öylesine büyük, sıkıntım o kadar fazlaydı ki yok olmak
istedim bir anda. Acıyı çekip yaşamaya devam etmek o kadar zor geliyordu. Sağlam
kolum ile çıkmış kolumu tuttum. Omuzum saçma sapan bir yere kaymıştı. Acıdan
bayılmayı gözlerimi hastanede açmayı çok istedim o an ama uyanıktım işte. Tüm
sinirlerim kırmızı alarmda, oradan oraya hızla gidip geliyor, acıma acı katmaya
tüm hızlarıyla devam ediyorlardı. Kendilerince beynime vücutta yolunda gitmeyen bir şey var, haberin ola uyarısını
yapıyorlardı. Ülen size mi kaldı bu
uyarıyı yapmak, kesin sesinizi ve oturun yerinize ve bir daha da sakın kıpırdamayın
diye bağırmak istiyordum salakça. Çok ama çok canım yanıyordu. Şaşkındım, acı
doluydum ve oldukça korkuyordum. Üşümeye de başlamıştım. Acısız bir zamana
oldukça uzaktaydım ve bu uzaklık düşündükçe beni daha da kötü yapıyordu. Bir
yerden başlamalıydım. Bir kaç kez omuzumu oynatmayı denedim ki bu beni
öldürecekti. Acım dayanılmazdı.
Yüzüm kumlu ve tüm vücudum ıslak olarak hastanenin yolunu
tuttuk. Kuşadası Devlet Hastanesi. Kumdan
bir kale. Kağıttan bir kaplan. Bizi içeri bile almadılar. Burada çıkık
tedavimiz yok dediler. Ne demek yok ulan? Burası hastane değil mi? Sen nasıl
beni içeri almazsın? Hayır tabii ki diyemedim, bunları deyiverecek durumdan çok
hem de çok uzaktaydım. Hastaneye kadar bile zor dayanıvermiştim. Her bir
sallantıda, arabanın her ivmelenmesinde veya fren yapmasında ben acıdan bağırıyordum. Düşünebileceğinizden çok daha
fazla bir acı ve çaresizlik duygusu. Arabayı kullanan, kod adı ile otelin adamının bildiği kırık çıkıkçı
bir amca varmış. Oraya gitmeyi teklif etti. Alternatifi olan Söke Devlet Hastanesine gidemeyecek kadar
canım yanıyordu.Mecburiyetten adamın yolunu tuttuk. Allah adamdan binlerce kere
razı olsun, terledi ama birbirinden iptidai yöntemlerle taktı omuzu yerine.
Mucize gibi bir olay. Omuz yerine takılır takılmaz sancı bıçak gibi kesildi. Bir
anda mı geçer yahu? Evet bir anda geçiyor işte. Çıkıkçı amca sonrasında iyice
de tembihledi: Aman haaa evlat, sen sen
ol sakın yarın yüzme hatta bir süre hiç yüzme, tekrar çıkarak yer etmesin ...
Dedi de kime dedi? Aklı olan biri olsam zaten denize öyle girmeye çalışır mıydım.
Amcam benim, canım amcam
benim, sen dalga mı geçiyorsun? Zaten atlayarak ve çakılarak karizmayı yok
etmişiz, bir de sakın yüzme diyorsun. Ben nasıl yüzmem. Bilakis her zamankinden
çok daha güzel, çok daha hızlı yüzmeliyim ki arkadaşlarım nasıl yüzülüyor
görsünler. Sanki şartmış gibi hiç olmazsa bir nebze olsun karizmayı düzelteyim....
Kibar adamımdır, düşündüm ama dile getirmedim. O kadar uğraştı taktı o kolu
yerine, ayıp olurdu bunları söylemek.
Ertesi gün oldu. Gezilecek yerler gezildi ve yine akşam üzerine doğru
otele dönüldü. Bu sefer denize atlamadım, ders almıştım. Ama bir güzel yüzdüm
ders almamıştım. Bu son yüzüşüm oldu. Sonrasında bir daha yüzemedim ve
yüzemeyeceğim de. Yalnızca yüzmeyerek de kalmadım, spor hayatım da sona erdi.
Kısa bir süre sonra da sigaraya başladım. Yıllarca da içtim durdum. Basit bir
atlama ya da hava atma uğruna basit bir yüzme hayatımı bir anda
değiştirivermişti. Diyeceğim odur ki yüzdüm efendim ve kolum tekrar çıktı.
Üstelik derinlerdeyken. İkinci kez ölüme oldukça yaklaşmıştım. Birer gün arayla
bu kadar yaklaşma. Resmen aranıyordum çok şükür ki Azrail bana yüz vermemişti.
Geçirecek daha günlerim varmış. Omuz çıkınca ne mi oluyor? Sağlam kol refleks
bir şekilde çıkan kolun yardımına gidiyor ve hoooop suyun altındasın işte. Solungacın
yoksa işin zor anlayacağın. Su topu sporunun olmazsa olmaz antrenmanı eller sanki
teslim alınmışsın gibi suyun üstünde yukarıda, yalnızca ayaklarını kullanarak
havuzu baştan sona gidip gelmedir. Suyun içinde terler insan, o kadar zor bir
olaydır. Havuzu böyle çok gidip gelmişliğim vardır benim. Hayatta kalmak bazen
eski bildiğin şeyleri refleks olarak hatırlamaktan geçiyor. Bu sayede kıyıya
kadar geldim. Tekrar aynı amcanın yolunu tuttuk. Bu sefer hastane ile zaman
harcamadık. Ben sana yüzme demedim mi
ilk dediği laftı. O haklı, ben aptal ve salaktım. Gençtim. İlk keşkelerimden
birini gerçekleştirmiştim. Çoktan pişmandım ve o pişmanlığı hala yaşamaktayım.
Amcam yaşlı bir adamdı sonuçta. Takmaya çalışıyor ama inatçı
kol sürekli direniyor ve bir türlü yerine girmiyordu. Sonradan çektiğimiz
filmler sayesinde öğrendik ki yırtılmayan kas kalmamıştı omuz çevresinde. Amcam
bu nedenle omuzu bir türlü oturtamıyordu. Sonunda yoruldu, pes etti ve ben yapamayacağım dedi. Amcam benim etme eğleme, canım nasıl yanıyor
anlatamam. Yap bir şeyler Allah rızası için bile diyebilecek durumda
değildim. Bir yere de kıpırdamıyordum ama. Hiç bir yere gitmeyecektim. Varsın
polis zor ile beni dışarı atsınlar. Bu omuz takılmalıydı ve bu amca benim son
şansımdı. Bu arada adamın çocukları da orada, babamızı zorlamayın, hadi gidin hastaneye diyorlardı sürekli.
Hastane dedikleri de taaaaa Söke. Allahım bir yandan acım bir yandan bu durum,
ne zor bir anıydı bu. Keşke bir an önce tarih sayfasındaki o pişmanlıklar
bölümündeki sevimsiz ve bol acılı yerini alsa diye dualar ediyordum. Neyse ki
adam vicdanlı ve çok iyi bir adamdı. Tekrar denedi, uğraştı ve bir şekilde taktı
o omuzu yerine. Bu kez sardı da. Bir sonraki durak olan Pamukkale’de o güzelim
sulara giremeyecektim. Yazık sonra sonra oraları da bozuldu. Keşke tüm bunlar
olmasaydı da ben o güzelim sulara girebilseydim. Karizma mı? Hatırlatmayın o
kelimeyi bana. O günden sonra bir daha herhalde hiç düzelemedi. Riski sevmeyen
korkak bir adam oldum çıktım sonrasında.
90’lı yıllar meğer ne kadar çok acıyı içinde
barındırıyormuş. 1999’da omuzum bir kere daha yerinden çıktı. Düşünün 10 yıla 2
kırık, 3 çıkık sığdırabilmişim. Fena sayılmaz hani.
O yıllarda sabah koşularına başlamıştım. Son zamanlarda
aldığım kiloları vermeye iyice niyetlenmiştim. Amerika’ya böyle fazla kilolarla
gidemezdim. O zamanlarda üniversitede araştırma görevlisi olarak çalıştığımdan
keyfim yerindeydi. Giriş çıkışa kimse karışmazdı. Sabahları öne güzelce koşar,
sonra duşumu alıp, arabamla üniversiteye giderdim. Bir de parası iyi olsaydı ne
de güzel olacaktı aslında akademik hayat. Lüküs hayat gibi canına yandığımın .
Parasız bir lüküs hayat. Rüya gibi zamanlardı. Yine bir sabah koşuyorum,
soluklanmak için durduğum bir anda 50-60 metre kadar uzağımdan bir köpek sürüsü
geçmeye başladı. Göz göze gelmeyerekten ama çaktırmadan bakıyorum. Ben
köpekleri severim ama uzaktan. Son köpekte tam görüş alanımdan geçiyordu ki ben
boş bulunup ona baktım. O da bana baktı. Bakışıverdik anlayacağınız ve gözden
kayboldu. Daha çok şükür bile dememiştim ki bakıştığım köpek önde ve diğer çok
sevgili arkadaşları arkasında koşarak bana geliyorlar. Muhtemelen koklaşıp,
sevilmek için geliyorlardı ama ben emin olamadım. Bir süre sakın kaçma sonra
sana saldırırlar dediysem de bu yalnızca aradaki mesafenin kapanmasına neden
oldu. Sonrasında tabii ki adrenalin kazandı ve ben deli gibi kaçmaya başladım.
Bir ara onlardan hızlı olduğumu bile düşündüm. Tabii kısa bir an için. En son
popomu tam ısıracak dişleri gördüm ve kendimi son bir umutla ama aslında büyük
bir çaresizlikle bayırdan aşağıya doğru bıraktım. Bir akşam önce yağmur yağmış
ve yollar çamur gibi olmuştu. Sol kolumla ağacı tutunup yönümü hızlıca değiştirmek
istedim ama düşüncelerimi uygulamaya geçiremedim. İyi bir plan belki değildi
ama elimdeki kaçarken bulabildiğim tek plandı. Sol kolum ağacın üzerindeyken
ayağım kaydı ve ben sol kolum açık omuzumun üzerine düştüm. Kolum zaar yeniden
çıkıverdi bir anda. Zaten çıkmak için fırsat kollayan şımarık omuzum bu tarihi
fırsatı kaçırmak için bir an bile düşünmedi. Omuzum çıkmış, her tarafım çamurlu
ve köpekler tarafından sarılmış bir şekilde yerde kendimi otururken buldum.
Köpekler üzerime doğru havlıyor ben ise onlara geri zekalılar sizin yüzünüzden omuzum
çıktı diye bağırıp duruyordum. Tam bir karmaşa. Hani dışarıdan halimi görsem
gülebilirdim de ama canım çok yanıyordu ve köpeklere çok sinirlenmiştim.
Isırmaları umurumda bile değildi o andan sonra. Sonrasında bir adam (ben uzun
bir süre onun ete kemiğe bürünmüş bir melek olduğuna inandım) mucize kabilinden
taş atarak köpeklere hücuma geçti ve beni onların elinden aldı. Tut şu kolun ucunu da omuzu yerine takalım
dediğim anda da beni oracıkta bırakıp kaçtı gitti. Ben o halde bayırı tırmanıp
eve gittim. Sonrasında yine hastane. Neyse ki bu kez geri çevrilmedik. Kolayca
ve adeta acısız omuz yeniden yerine takıldı. 3 -4 hafta da askıda kaldı.
Sonrasındaki kireçlenme ve tedavi dönemi ise tam bir kabustu.
Şimdi ne tıp bayramı ne de doktorlar günü, sen bize tüm
bunları neden anlatıyorsun diye sorabilirsiniz. Anlatayım efendim. Biricik
oğlum geçen gün top oynarken düştü ve sol kolunu kırdı. Arkadaşıyla birlikte
bahçede top oynuyormuşlar. İlk devre sorunsuz tamamlanmış. Su molası vermişler.
Sonrasında tekrar maça başlamışlar. Daha oğlum atak bile yapmamışken topun
üzerine basıp sol kolunun üzerine düşmüş. Çok canı yanmış. O kadar yanmış ki
ağlamasını durduramamış. Ofisten eve nasıl gittim anlatamam. Anne baba olmak
gerçekten de zor bir olay. Gittiğimde hala ağlıyordu. Hemen doktorunu aradık,
sonrasında hastanenin yolunu tuttuk. Bizim için çok büyük hastane için oldukça
sıradan bir olaydı. Kırık olduğu tespit edildi ve alçıya alındı kolu. Eskinin o
benim çok iyi bildiğim alçıları çoktan tarih olmuş. Bu yeni olanlar oldukça
ince ve çok daha kullanışlı. Bu sıralar alçının üzerini doldurmakla meşgulüz.
Bu sıralar yaptığımız başka bir şey ise eskinin kırık çıkık hikayelerini oğluma
anlatmak. O kadar çok anlattım ki bu aralar, oldu olacak yazayım da sizlerde
biraz olsun bilin dedim.
Her anı güzel olmuyor. Güzel olsun olmasın kesemize bir anı
daha attık. Bende çok olan bu anılardan bir tane de oğlum da oldu. Umarım bir
tane numunelik olarak kalır. Tüm çabalarımız onların mutlu olmaları için. Keşke
her daim onları koruyabilsek, buna imkanımız olsa ama elimizde olmayan
durumlarda yaşanabiliyor işte. Dedim ya anne baba olmak çok zor. O ağladığında
benim içim eriyor. Dilerim ve umarım çok güzel günleri olur. Sağlık, mutluluk
ve huzur içinde uzun hem de çok uzun yılları olur. Dilerim öyle de olur!
0 yorum:
Yorum Gönder