Hoşçakal acı vatan Haarlem 2

Ve tatil başlar ...

Altı sene boyunca durup durmak bilmeden ve usanmadan, bıkmadan ve dahi gram sıkılmadan pazarlamasını yaptığı Haarlem için geçtiğimiz bayram tatili öncesinde de lobi faaliyetlerine erkenden başladı eşim. Kız kardeşim ve eşini bir şekilde tavlamış olmalı ki onlar da tutturdular Hollanda... Hollanda.. diye. Hayır kendileri Paris’e giderken bize niye Haarlem’i kitlemeye çalıştılar anlaşılacak şey değil. Gittiler de üstelik mutlu mutlu Paris’e, biz Hollanda’ya giderken. Eşim ekonomik biletler buldu, getirip koydu önüme, o kadar ki neredeyse Antalya’ya daha fazla para vererek uçmak zorunda kalacaktık. Konaklama için Haarlem’den bir kızcağız bulmuş ucuza bize evini kiralayacakmış. Daha neler neler... Gidilecek yerleri listelemiş, çocuk için olan faaliyetleri bastırmış, buluşulacak arkadaşları bile haberdar etmiş ihtimal ziyaretten. Bu kadar saldırı karşısında savunmam düştü ve bekle bizi acı vatan Haarlem, sana geliyoruz dedim, hüzünlü bir akşam vakti. Şimdi düşünüyorum da vermiş olduğum iyi kararlardan bir tanesiydi, böylelikle Haarlem’i bilmeden tamamen hayatımızdan çıkarmış oldum. Nasıl mı oldu bu mucize? Okumaya devam edin anlayacaksınız ...

Hostes iniş için alçalıyoruz dediği zaman eşimin etekleri adeta zil çalıyordu. Etrafımızda özellikle de eşimin etrafında sanki valse de vienne çalıyordu. Cıvıl cıvıldı. Yolculuk çok şükür güzel geçiyordu. Ben uçak yolculuklarını pek sevmem, hatta alenen korkarım. İşin en kötüsü oğlumla uçarken korkumu saklamam gerekliliği; onun beni korkarken görmesini açıkçası hem de hiç istemem. Bu yolculukta korkmamı gerektiren bir şey çok şükür olmamıştı. Eşim hala inanamıyorum gittiğimize derken son derece keyifli ve bir o kadar da mutluydu. Onu bu şekilde görmek beni her zaman mutlu etmiştir. Yine çok mutluydum. Kendi kendime keşke daha önceden de gelebilseydik, bu kadar istediğini bilmiyordum demeden edemedim. Oğlum ise pek mutlu değildi. En yakın arkadaşı ve ailesi bayram tatili için Londra’yı tercih etmişlerdi ve oğlum da biz neden oraya gitmiyoruz deyip deyip duruyordu. Anasına bak oğluna al misali bir şeyi istemeye görsünler, olan sonuçta hep bana oluyor.

İniş ve sonrasında pasaport kontrolleri de sorunsuz tamamlanmış, valizler zamanında ve eksiksiz gelmiş, yüzler mutlu, içimiz huzurlu ve coşkuluydu. Aile olarak keyifliydik. Biz Hollanda’nın bir yerde yerlisi sayılırız ya, Haarlem’e taksi ile gitmek yerine otobüsü tercih ettik. Valizleri taşıyan bir kader kurbanı, bir zavallı, bir mahkum nasılsa vardı. Valizler demişken aman Allahım sadece 6 gün için o kadar kiloya, o kadar valize, o kadar eşyaya ne gerek vardı tartışmasını yapmaya çalışmışsam da bir sonuç alamamıştım yolculuk öncesinde. Eşimin annesi de yolculuk öncesi tek kelime etmemişti valizlerin çokluğu ve doluluğu için ama sonrasında o valizlerden çıkan eşyaların yeniden yerleştirilmesi ve yıkanması işlemlerinde bizle bulunmak ve bize yardımcı olmak nezaketinde bulundu ve kızına geç de olsa bir çok laf soktu durdu bu işlemler için geçen 2 koca gün süresinde. Siz anlayın artık götürdüğümüz ve çoğunu giymediğimiz eşyaların çokluğunu. Burada birinci çoğul şahıs kullanmam yalnızca nezaketimdendir. Yoksa bu işin baş mimarı ve sorumlusu bellidir.

Sırtımda sırt çantası, her bir elimde iki ayrı koca koca bavul, gereksiz bir çok torba parmak uçlarımda olacak şekilde, köyden indim şehre tadında ve bir o kadar acınası görüntüde otobüs durağına doğru kendimi sürükleyip durdum. Güç bela, kan ter içinde ve dahası nefes nefese durağa vardım. Acele etmem gerekiyordu, çünkü eşim ve oğlum durağa, bir süre önce gelen otobüse doğru koşmuşlar ve geride bıraktıkları terli hayvan görüntüsündeki beni hiçe sayarak otobüse sözde bir şeyler sormak için binmişlerdi bile. Acınası halim ve görüntüm o esnada beni ne kadar hüzünlendirmişse, şimdi de hüzünlendirmeye devam etmektedir. Durağa tek başıma gelip otobüse binmeye çabalarken, kapılar  bir anda, şaka gibi üzerime kapandı ve otobüs bensiz evet evet yanlış okumadınız bensiz içinde sevdiklerimle beraber hareket etmeye başladı. Peşinden koşmayı düşünemedim bile zaten o kadar yükle ve bu kadar yorulmuşken bunu yapamazdım. Talihsizce kaderime boyun eğdim ve akıp giden otobüsün ardından bir süre bakakaldım. Henüz telefonumu bile açmadığımdan eşimle de hemen haberleşemedik (hatlarda sorunlar vardı ve yaklaşık bir on beş dakika sonra telefonum konuşmaya hazır duruma gelebildi). Bu on beş dakikada ne mi oldu? Ben gelen bir sonraki otobüse bindim, tek başıma, güç bela, öfleye ve pöfleye. Eşim ise bir sonraki durakta inip, beni tek başıma bıraktığı durağa doğru hareket etmiş yanında oğlumuzla beraber. Hiç uzatmadan sonuca geleyim, sözün özü, ayrı ayrı otobüslerle, farklı zamanlarda yolculuk yaparak altı sene sonra vardık Haarlem’e.

Otobüs yolculuğu sırasında açık olan hava yerini bir süre sonra bulutlara ve oldukça kısa bir süre sonrada yerini yağmura bıraktı. Haarlem’e yağmurla vardım. Yine yağmur altında, yanımda valizler eşimi ve oğlumu bekledim. Muhtemelen eşim ve oğlumla ayrı düşmemden hüzünlenip yağmaya başlayan rahmet üç gün durmadan devam etti üzüntüsünü bize göstermeye. Eve vardığımızda ıslaktık. Sahip olduğumuz cılız şemsiye bizleri korumaktan çok uzaktı. Yanımızda işe yaramadan tüm yolculuk boyunca boş yere dolaşıp durdu.

Kaldığımız ev verdiğimiz parayla tam bir uyum göstermekteydi. Ne kadar ekmek o kadar köfte hesabı ne oğlum beğendi evi ne de ben. Eşim ise kuyruğunu dik tutmayı sürdürüp evin ne kadar güzel olduğunu söylemeye başladı eve girişimiz hemen sonrasında. Kendisi de inanıyor muydu bilemiyorum ama evin güzel olan tek yanı merkezle olan yakınlığıydı. Küçüktü, bana göre pisti, oğlumuzun hareketli ve araştırmayı seven yanıyla tamamen uyumsuz dik merdivenlerden oluşuyordu. Banyonun tepesi camdı ve yağan yağmurun bir kısmı evin içine giriyordu. Işık sistemi birbirlerini deli gibi seven romantik çiftler içindi: loş ve kendini aydınlatan.  Tencere, bardak, çanak, bıçak, çatal, kaşık alenen pis hatta bence yağlıydı da. İnsanın elini kolunu hiç bir yere koymak istemeyeceği bir yerdi. Evet kabul etmek gerekiyor ki biz değişmiştik. Benzer görüntü ve şartlar yıllar öncesindeki bizleri etkilemiyor, içinde bulunduğumuz anın tadı daha ağır basabiliyordu. Bugün ise oğlumun bu ortamda olması beni rahatsız ediyordu. Nefes darlığı çeken insanların nefese olan ihtiyacı gibi daha fazla hijyene ihtiyaç duyuyordum.

Hızlıca yerleşip kendimizi yağmurun o doyumsuz keyfine bıraktık. Bir süre sonra sırılsıklam olup pişman olduysak da geri adım atmadık. Evet özlemişiz. Değişen hemen hemen hiç bir şey yoktu. Aynı suratlar, aynı mağazalar, hemen hemen aynı insanlar. Süpermarkette çalışan kadın bile yok artık dedirten şekilde aynıydı. Cumartesi günleri Pazar kurulur ve balıkçılar balık, istiridye, kalamar, vs satarlardı. Bizim en favori yerimizdi. Balıkçı bile aynıydı. Adam bir de beni hatırlamaz mı? Eşime seni değil ama kocanı çok net hatırlıyorum demez mi? Unutulmaz bir tipim olduğunu teyit etti etmesine de keşke bu teyidi onun yerine birbirinden alımlı kızlardan biri yapmış olsaydı. Hatırlamasının şerefine kendisiyle selamlaştım, hatıra fotoğrafları bile çektirdik. See you next year diyerekten seneye mutlaka bizi beklediğini söyledi. İstiridye ve dil balığımızı aldık kendisinden. Akşam yanına riesling beyaz şarapla enfes bir şekilde yedik.

Orada yaşadığımız sürece haftada en az 2 hatta belki 3 kere gittiğimiz muhteşem pizzacımızı da ziyaret ettik. Ziyaret ile sınırlı kalmayıp pizzamızı da yedik yanında Chianti kırmızı şarap ile. Lezzeti aynıydı, yani muhteşem. Zaman adamın melakesinden hiç bir şey alamamıştı. Tıfıl oğlu büyümüş, babasına artık yardım eder olmuştu. Aferim çocuğa dedim ve kendisini içten içe takdir ettim. Eşi belki de zaman yenik düşmüş olacak, üst kattaki evlerinde dinleniyordu. Kendisine selamlarımızı iletmeyi ihmal etmedik. Adam bizi hatırladı mı bilemiyorum ama biz kendisini bir an bile unutmamıştık. Yıllardır görmediğimiz bir dostu görmüş gibiydik. Kriz onları da etkilemiş. Eski neşesi ve dükkanlarının eski hareketliliği yok olmuştu. Tam zamanında geri dönmüşsünüz demekle yetindi, tabii anlayana. Hemen yanında benim berber vardı. Ona da merhaba demek istedim ama dükkan dolup taşıyordu. Hatırlayacağı bile belli değilken içeri girip kendimi o kadar Hollandalı içinde maymun etmek istemediğimden selamımı içten yaptım.

Yine güzel yemekler yedik ve yine güzel şaraplar içtik. Bol bol dolaşıp enfes kahveler tükettik. Birbirinden lezzetli ve birbirinden değişik bir sürü çay denedik. Haarlem ve yaşadıklarımız güzeldi güzel olmasına da bir şey eksik gibiydi. Eski hareketliliği, eski kıvılcımı, eski havası yok gibiydi kentin. Belki de bana öyle geliyordu ama sanki içinde hala insanlar varken terk edilmiş bir havası vardı. Kent belki de yağan yağmurdan fazlasıyla hüzünlü fazlasıyla yalnızdı. Haarlem eski Haarlem değildi. Belki de Haarlem yine eski Haarlemdi ama biz aynı kişiler değildik, bilemiyorum. Bildiğim aynı sokak, aynı cadde, aynı mağaza ve aynı insanların artık farklı olduklarıydı.

Füzyon kelimesini ilk duyduğum ve mutfağını ilk tattığım yerlerden bir tanesiydi Specktakel. Gidilmese olmazdı. Pahalıydı ama benim pahalı olmasına rağmen değerdi diyebileceğim ender yerlerdendi. Pinot Noir üstelik Bourgogne yöresi olanından sipariş verdim. Sonrasını ise eşime bıraktım. O böylesi garip yemekleri benden çok daha iyi bilirdi. Yediklerimden yine ziyadesiyle memnun kaldım. Eşim ise seçe seçe timsah seçti. Hayır ayakkabı yada çanta olarak değil yemek olarak. Yanında ise bildiğiniz muz vardı hem de sıcak sıcak ve daha kim bilir daha neler neler. Halinden memnun gibiydi. Sürekli olarak yemeklerin ve bizlerin fotoğraflarını çekip facebook’a koyuyordu. Ben ise bir yandan keyifle pinotmu içiyor bir yandan da tabii ki içimden sürekli yahu bunları yemeyenler var (hoş zaten kim bir timsah yemek ister ki), buralara gelemeyenler var, nazara geleceğiz deyip duruyordum. Akşam çok güzel sona erdi ve bol bol para saçıp yağmur altında evimize giriş yaptık. Bir kaç saat sonrasında ise oğlum ateşlenmeye başladı. Nazar değmişti (en azından bana göre). Güzel giden tatil sona ermiş, yerini bir kabusa bırakmıştı.

Yazının bundan sonraki bölümü küçük çocuklarıyla tatile gitmeyi düşünen ebeveynler için uygun değildir. Bu tanıma uygun kişilerin buraya kadar ki okumaları yeterlidir. Yazının geri kalanını okumamaları şiddetle tavsiye edilir. Meraklarına yenilmesinler ve büyük hata yapıp gerisini okumasınlar diye bu yazıyı burada şimdilik noktalıyorum. Devamını daha sonra yazacağım. Tanıma uyan kişiler bir sonraki bu konunun devamı olan yazımı okumasınlar.

Sevgi ve saygılarımla şimdilik aranızdan ayrılıyorum.