Şarkılar seni söyler ...

Bazı şarkılar vardır insanı alır da götürür. Coşku ile mutluluk ile huzur ile dopdolu kılar. Ne sözlerini anlarsınız çoğu zaman ne de ne için kim için söylendiğini bilirsiniz ama bir anda sizin şarkınız olur çıkar. Çoğu kere insanı çok eskilere, eski güzel günlere, yıllar geçse bile unutulmayacak günlere götürür. Hani içinize bir anda hoş bir ürperti, bir heyecan dolar ya sanki tekrar o günleri yaşayacağınızı sanarak ve asla o günleri tekrar yaşayamayacağınızı anlarsınız ya şarkının bitiminde. İnsan beyni işte oyun içinde oyun. Bazen kurulan bir hayali gerçekmiş gibi algılayacak bir naiflik bazen hin oğlu hin bir algılayış yeteneği. Bazen de bazı şarkılar tanımlamanın yapılamadığı bir his uyandırır içinizde. Belleğinizdeki hiçbir hatıra ve hiç bir yaşanmışlıkla ve hatta tanımla bağ kurmaz. Belki yaşamadığınız, yaşadıysanız da kesinlikle hatırlamadığınız ama bir şekilde şarkı ile içinize doğan, varlığını hissettiren bir hayatı sunar sizlere. Ön belleğe değil ama duygularınıza hitap eder. Mesaj sanki direk genetik kodlarınıza gider. Yaşamadığınız bir hayatın yaşanmış gibi tüm duygusal yükünü içinizde usulca bırakır notalar yardımıyla sonrada açıklama yapma ihtiyacı bile duymadan usulca yine çekip gider hayatınızdan.

Şarkının sizi neden ve nasıl etkilediğini bile anlamazsınız. Yaşamadığınız anılar hatırlanmaz ama duyumsanır, hatta bazen gözünüzden yaş bile akıttırır. Bazı notalar nedensiz adeta bir ok olur ve saplanıverir kalbinizin o en ulaşılmayan sırlarla dolu köşesine. Şarkının ilk notasıyla beraber bir anda bir hayal çevreni sarar, gerçek artık yok olmuştur. İşin ilginç bir o kadar da şaşırtıcı yanı belli bir süreden sonra şarkıyı tam olarak dinlediğin bile yoktur, onun görevi seni yalnızca o dünyanın içine sokmaktır ve tabii orada tutmaya devam etmek. Seni gülümseten enstantaneler aklına gelir, belki hep olmasını istediğin hayalindir belki de bambaşka bir hayatında başından geçen bir olay. Paralel evrenlere ve diğer hayatlarına en yaklaştığın anlardır aslında bu zamanlar. Dedim ya bazı şarkılar seni bir yerinden nedensiz yere yakalarlar. Gülbahar işte benim için bu şarkılardandır. Rena Dallia da çok dokunaklı söyler Marika Ninou’da. İkisini de tavsiye ederim. Bir kısmını rumca ve bir kısmını da Türkçe dinleyeceğim derseniz Cafe Aman’dan dinleyin derim. Daha yeni bir albüm çıkardılar. Nedenini yine bilmediğim bir sebepten Mahmure Hanım’ın Bir Çapkına Yangınım şarkısı da yine bu tür parçalardandır benim için.

Bu tür şarkıları beğenerek ve garip bir duygu seli içerisinde dinlediğim yerde her zaman İstanbul olmuştu. Öyle ya güneş batarken başlanan bir rakı sofrası. Yeşillik bir yerin ortasında kurulmuş bir sofra püfür püfür esen bir meltem, ya da bırakın yeşillikleri karşınızda boğaz, çok mu pahalı geldi, tamam karşınızda haliç olsun. Yine mi çok oldu bir evin ya da bir lokantanın bahçesi olsun. Dostlar var sofrada ya da akrabalar ne fark eder, sonuçta hepsi ayrı ayrı sevdiklerinizden oluşan dopdolu bir sofra. Çocuklar etraflarda koşuşturuyor. Muhabbet var, dostluk var. Dahası sevgi var, görünür, tutulur olmuş, etrafınızda, çepeçevre sarmalamış sizleri. Birinin doğum günü mü, nişan ya da düğün öncesi toplan mı, ya da nedensiz yalnızca bir araya gelme. Bir biri ardına kaldırılan kadehler, içten gülen gözler, mırıldanılan şarkılar. Detone ama mutluluk dolu söylenen şarkılar. İşte bu iki şarkı bu ortama ait şarkılardı benim için. Neden bilmem artık ne bu şarkıları ne de kendimi İstanbul’a pek yakıştıramıyor dahası bağdaştıramıyorum.

Tekrar en başa dönecek olursak akıllara ziyan bir trafik, sürekli bir koşuşturma, bir yere yetişme çabası, yorucu ve stresli bir hayat, aynı şehirde olmanıza rağmen göremediğiniz arkadaşlar, sona eren dostluklar, bitmeye yüz tutmuş aile değerleri, pahalılık, hayat kaliteleri arasındaki uçurumlar, üzerinize üzerinize gelen boğucu kalabalıklık, cin olmadan adam çarpmaya kalkan zeka yoksunları, sonradan görme ne oldum delileri, insanların kabalıkları, estetik ve terbiye yoksunu çoğunluk halkı artık içinde barındırdığı tüm güzelliklere rağmen bu şarkıları hak etmiyor.

Şimdi iyi de kardeşim, bize ne, çek git diyenleriniz olacaktır ama çekip gitmek de o kadar da kolay olmuyor işte. Anlayacağınız ben bu konuda arafta gibiyim. Bir yanım gitmek bir yanım şans vermeye devam etmek istiyor. Bambaşka bir yanım ise İstanbul ağzından iş buldun da ben mi seni tuttum diyor badem bıyık altından gülerek. Öyle ya güzel şehrimin bıyık modelleri de değişti artık. Önceden de yazmıştım bizleri burada yaşamaya iten, zorlayan, kandıran sayısız avantajları var bu yılların şarap tadındaki şehrinin. Ama artık şarkıları hak etmiyor, yani bıçak-kemik, zurna-zırt ikililerin dile getirildiği anlardayız.

Bu ikilililerin gündeme gelmesine neden olan başka bir konuda milli bayramlara verilmeyen değer ve önemdi. İstanbul, İzmir farkını 23 Nisan’da fazlasıyla ve tüm çıplaklığı ile gördüm, yaşadım. Lafla Peynir gemisi yürümüyor adlı yazımda Müjdat Gezen’in bir sözüne yer vermiştim. Üstat “Ekim ayına  söyleyin bundan böyle 28 çeksin, Kasım 9 çeksin, Nisan 22, Ağustos 29 çeksin. Çünkü birileri bizi çekemiyor” diye yazmıştı. Verilmek istenen mesaj birkaç kelime bam teline dokunacak kadar etkili anlatılmıştı. Can Ataklı ise günlük köşesinde “Cumhuriyeti de iptal edin bari. Peki haftaya kurban bayramı kutlanacak mi diye?” sorarak tepkisini dile getirmişti.

Ben ise gerçekten emanete sahip çıkıp çıkmadığımızı sormuştum. Bir milli bayram sonrasında aynı tespitleri tekrarlamak isterim.CHP'nin iki kalesini gören bir noktadan Şişli ve Beşiktaş’a - ki bu mahallelerde göbeğini kaşıyanlar değil, cumhuriyetin "elitleri" oturur - baktığınızda Şişli’de ve Beşiktaş’ta bir elin parmaklarını geçmeyecek dairelerde bayrak görebilirsiniz. O zaman işte iktidara "neden yasakladın" diye sormak yerine "ben ne yaptım" diye sorarak başlamak daha yerinde olmaz mı? Ağzına kadar ziyaretçi dolduran İstanbul’un alışveriş merkezlerinin kaç dükkanında bayrak asılıydı?

İşte tam bu noktada da o gavur İzmir denilen İzmir yalnızca fark atmakla kalmıyor aynı zamanda büyük fark da yaratıyor.Cumhuriyet Bayramında meydanları dolduran ve kutlayan o görkemli ışıl ışıl aydınlık insanlar, 23 Nisan’da evlerini bayraklarla süslemişlerdi. Statlar geçit törenlerini izleyebilmek için gelen büyük, küçük, çoluk, çocuk insanlarla dopdoluydu. Biz de töreni tüylerimiz ürpererek ve gözlerimiz yaşlı izleyenler arasındaydık.

İzmir benim şarkılarımı fazlasıyla hak ediyor...

Şehirden bağımsız olarak eve dönmek güzel. Oğlumun evimizi sevmesi ve döndüğü için mutlu olması ise paha biçilemez bir mutluluk. İzmir tatili bize çok iyi geldi. Dinlendik, eğlendik, bol bol yedik ve değişik duyguları yaşadık. Ne stres kaldı, ne sıkıntı ne de telaş. İhtiyacımız fazlasıyla varmış.

  

Oğlumun bu süre zarfında, gözlerindeki mutluluk ve ışıltı ise paha biçilmezdi. Ne diyelim, anı kesemize bir kaç gün daha atıverdik. Ne mutlu bizlere ve daha nicelerine ...